008. lumang sinehan part 2

Unang pagkikita palang… nagkasalubong… nagtama ang mga mata… ang kanyang matang malamlam… nahihiya… may lungkot… may kaba… Bago lang siya… first time, naisip ko… nakabasa marahil ng isang kwento sa alin mang babasahing pang-bading… Naikwento ng isang kaibigan… ganun din ako, nung una akong makapasok sa sinehan ito… narinig din at nabasa sa mga kwento-kwento… Huminga ng malalim, ipinagkaila sa sarili na gusto ko nga itong maranasan, umaasa na baka dun ko siya matagpoan… kinumbinsi ang sarili na manonood lang ako ng sine… wala na…

Natagpoan ako… tumabi ng upo… sinamahan… humipo… naglumikot… halik ng isang anino… ilang saglit pa’y sumisinghap na ang isa’t isa sa labis na sarap na pinapalasap… sa isang sulok… madilim… kapwa lang kami anino… halos limot na ang pelikulang palabas…

Nung una nangako ako sa aking sarili na hindi na babalik… hindi na uulit… naransan ko na, tama na ang minsan… tama na… masakit din isipin kasi na pinagamit ko lang ang aking katawan… parang napakarumi ko… ang dumi-dumi ko… Ngunit muli kong natagpoan ang sarili ko sa lumang sinehan na yun… muli… naging t’wina…

Parang bata pagtapos ng ulan… lupa na nagiging putik, sa kanyang mga kamay… nagiging kung ano-ano… lililok ng kung ano-ano, himenasyon lang ang limita… masarap maglaro ng putik…

Sa gitna ng palabas at dilim ng sinehan… mga anino’y paroo’t parito… akyat-baba… mga mata’y nagtatama… walang halos usap… uupo, magkatabi… ingatan ‘wag masyadong umongol at makatawag pansin… kahit alam naman ng lahat na nandun kung ano ang katotohanan… na wala naman talagang pumapasok dun dahil lang sa maganda ang palabas…

Hindi ko na mabilang kung ilang kamay at labi na ang dumapo sa aking katawan… sa aking maseselang parte ng katawan… ilang anino na ang yumoko para samyohin ang aking pagkalalaki… ilang ulit, ilan na ba sila…? Marahil ‘di na importante ‘yun… marahil, ano pa nga ba ang mapapala kung pilit bilangin pa sila… pilit alalahanin sila… halos parepareho naman ang kwento… halos pare-pareho naman ang gawi… kung iisipin nakakabagot… nakakasawa… nakakasawa na nga… pero muli at muli, natatagpoan ko na lang ang sarili ko na bumibili ng ticket para makapasok sa lumang sinehan na yun… ano pa man ang palabas, hindi na importante…

Sa tingin ko, hindi na importante… bakit pa?

Libog lang… Lang?

‘Di ako nagpapabayad ngunit may nagaabot… minsan naman’y kailangan… Bakit ako tatangi sa grasya?

May handang gumastos dahil sa libog… Paglingon ko, sa kung anong kadahilanan ba kung bakit ako lumingon, hindi ko maalala, nagtama ang aming mga patingin… nakilala ko siya, at alam ko nakilala niya rin ako… dagling iniwasang tingin… tapos lumayo… Si Noni yun… kapitbahay naming at kababata ko… Buking! Sandali, ano rin nga bang ginagawa niya rito? Nanonood ng sine? Nanonood lang? Pwede… pwedeng siya lang ang tao dun sa loob ng sinehang ‘yun na nandun dahil sa palabas at hindi dahil sa kung ano pa man…

Paglingon ko, sa kung anong kadahilanan ba kung bakit ako lumingon, hindi ko maalala, nagtama ang aming mga patingin… nakilala ko siya, at alam ko nakilala niya rin ako… dagling iniwasang tingin… tapos lumayo… Si Noni yun… kapitbahay naming at kababata ko… Buking! Sandali, ano rin nga bang ginagawa niya rito? Nanonood ng sine? Nanonood lang? Pwede… pwedeng siya lang ang tao dun sa loob ng sinehang ‘yun na nandun dahil sa palabas at hindi dahil sa kung ano pa man…

Sandali, ano rin nga bang ginagawa niya rito?

Nanonood ng sine? Nanonood lang? Pwede… pwedeng siya lang ang tao dun sa loob ng sinehang ‘yun na nandun dahil sa palabas at hindi dahil sa kung ano pa man…

Ngunit pwede rin na may mga bagay na ‘di siya alam sa kababata… tulad ng siya man ay walang kaalam-alam na ganito pala ako…

Ano kaya ang iniisip niya sa akin? Nandiri kaya siya? Naalibadbaran…? Naalala ang mga pinaggagawa naming nun sa abandonado’t kinakalawang na dyip sa may malapit sa creek nung mga bata pa kami? Ang pagsalsal ko sa kanya, at pagsalsal niya sa akin, bigla niya kayang naalala lahat ng ‘yun at nilagyan ng kulay?

Sabagay, totoo naman… ‘Yung akala niyang trip-trip lang namin ‘yun nun na dala ng kuryosidad ay may ibang kulay talaga sa akin… ngunit ngayon, pa’no na…?

Magalit kaya siya sa kanyang mga mapagtatamto…?

Magkapitbahay kami, ilang magkakadikit na bahay lang ang pagitan namin, ngunit bakit parang matagal na kaming hindi nakapagkita…? Kamusta na kaya siya…? Ano na nga ba ang pinagkakaabalahan niya, trabaho? Huling balita ko ay hindi na siya nakapag-aral pagtapos ng high school… wala silang pera para matustusan pa yun kaya nagtrabaho na lang siya… pagtapos nun wala na akong alam… nakakahiya, naging matalik pa naman kaming magkaibigan… ano ba ang nangyari…? Ano ba ang napagabalahan ko at ni minsan hindi ko man lang siya nakamusta sa mga nagdaan taon…?

Ah… si Alan… si Alan ang pinagkakaabalahan ko…

Na sa unang pagkakita ko pa lang sa kanya… nung magtama ang aming mga mata… dito rin, palabas ako nun at siya’y papasok, alam ko na… naramdaman ko bigla… siya na nga… na gusto ko na siya… simula nun… ang kanyang mga malamlam na mga mata na may halong hiya, kaba, at takot… simula nun… ayoko na siyang pakawalan…

Sinundan ko siya… umupo sa tabi niya… naramdaman kong naasiwa siya… Alam ko first time niya dito… At ayaw ko siyang daanin sa dating gawi… iba siya para sa akin… ayaw kong maging tulad siya ng iba at ako ay ganun din sa kanya—mga aninong libog lang sa dilim…

Hinintay ko siyang tumingin…

Naramdaman niya ang aking titig… nilabanan ‘wag tumingin… ngunit sa huli nabigo siya… Ngumiti ako sa kanya… sinuklian niya ako ng ngiming ngiti at tumingin na ulit sa harap, sa palabas…

“First time mo dito ‘no?” bulong ko sa kanya.

Marahan siyang lumingon sa akin muli habang tumutungo.

“Jake,” abot ko ng kamay.

Inabot niya ang kanyang kamay, pero hindi nagsalita kaya napilitan akong tanongin ang kanyang pangalan, “Ikaw, ano pangalan mo?”

“Huwag kang magalala, nakikipagkaibigan lang ako… wala akong masamang balak at wala akong ipagpipilitang ayaw mo…”

Ngumiti siya, habang binabawi ang kanyang kamay, at manood ulit ng palabas.

Si Alan, dalawang taong mas bata sa akin… estudyante… kumukuha ng kursong nursing sa isang unibersidad sa may U-belt… Nangungupahan ng isang maliit na silid sa malapit sa kanyang eskwelahan… tubong Laguna… anak ng isang guro at karaniwang empleyado ng isang banko… Naikwento niya na komportable naman ang naging buhay nila… ngunit ‘di naman sila mayaman… pilit lang nilang pinagkakasya ang kung ano ang meron… ginagapang ang araw-araw… makaraos lang… basta andyan ang isa’t isa… okay na rin…

Naging magkaibigan kami… pinilit ko siyang maging kaibigan… at sa huli naman ay ‘di na niya ko nakayang itaboy sa buhay niya…

Binuksan ko din sa kanya ang libro ng aking buhay… ang aking ina na ‘di ko na halos matandaan ang itsura pagkat namatay daw ito nung bata pa ko sa Japan… Si T’ya na itunuring akong tunay na anak at siyang nagtagoyod sa akin sa pamamagitan ng pabenta sa sarili at nung tumanda ay magbenta ng mga mas batang babae…

Kasabay ng paglagok ng red horse, pareho naming kinalkal at nilahad ang lahat-lahat… sa kung ano kami… sa kung bakit kami naging ganun… ang aming mga pangamba… ang aming mga mithi… toyo sa utak… at kung ano-ano pa…

Sinabi niya sa akin natatakot daw siya…

Ako man, natatakot din…

Natatakot akong hindi maging sapat… natatakot akong baka magkamali ako… natatakot akong baka masakatan ko siya… natatakot akong mangako at baka hindi ko ito matupad…

Sumipa na ang pulang kabayong aming iniinom… kaming dalawa lang sa kanyang maliit na silid… tinitigan niya ko sa mata… tumitig din ako sa kanya… binawi… dinantay ang ulo niya sa aking balikat, “Natatakot ako ngunit masaya ako na nandyan ka…” sabi niya.

Ginagap ko ang kanyang kamay… hinaplos-haplos… ang kalyo sa kanyang daliri na gawa ng ballpen… sinamyo ko ang kanyang buhok… hinalikan… at muli hinagkan… bumaba sa kanyang punong tinga… hawak ko pa rin ang kanyang kamay… ‘di siya nagpahiwatig ng pagtutol… at mula sa kanyang tenga, gumapang ang aking halik sa kanyang labi…

Masuyo… may lambing… marahan… nakikiusap… ang aking labi sa kanyang labing mamasa-masa dahil sa beer… Unti-unti, sa pamamagitanng aking dila, sinusisian ang kanyang bibig… napakapit siya sa aking braso… niyakap ko siya… ang aming mga katawan, naglapat… dama ko na gusto niya rin ito…

Ginapang ko ang aking kamay sa kanyang katawan… natagpoan ang dulo ng kanyang suot na t-shirt… ipinasok ang aking kamay dun upang ang kanyang balat mismo ang aking madama… inakyat ko ang aking kamay, tungo sa kanyang dibdib… hinanap ang kanyang utong… pinaikot-ikot ang isang daliri doon…

Kapwa nakapikit, bukang-buka na ang kanyang mga labi’t malaya na ang aking dila’ng nakikipaglaro sa kanyang dila… nalulumikot, waring mauubosan… ‘di ko na mamalayan naitaas na rin niya ang sout kong t-shirt at dinadama ang aking katawan tulad ng aking ginagawa sa kanya…

Sandaling humiwalay ang kanyang labi sa aking labi upang tuloyang mahubo niya ang t-shirt ko… nang matapos ay muling naglapat ang aming mga labi… sandali lang… at unti-unti na siyang bumaba… sa aking baba… sa aking leeg… kumaliwa, tungo sa aking tenga… naglumikot ang kanyang dila doon… bumaba muli sa aking leeg… pababa… sa aking utong… sinipsip… kinagat-kagat… masuyong tinulak ako upang mahiga sa kama…

Napapakunot ang aking noo sa tuwing kinakagat niya ang aking kaliwang utong… masakit ito… sakit na mabilis gumagapang sa bou kong katawan… ngunit sa kung anong kadahilanan, kahit na masakit, dama ko ang kalakip nitong sarap… gumapang ang kanyang halik pakanan sa aking dibdib upang sa kabilang utong ko naman maglaro… ganun din ang kanyang ginawa… dinilaan, sipsip, kinagat… ramdam ko ang labis na pagsisikip sa aking pantalon…

Hinila ko ang sout niyang t-shirt paitaas upang ito’y hubarin na sa kanya… habang ang isa niyang kamay ay nakapatong sa gitna ng aking pantalon, dinadama ang aking katigasan… iniwan niya ang aking dibdib… at mabagal na nilakbay ng kanyang halik ang aking t’yan… pababa sa aking pusod… nilawayan niya ito sa pamamagitan ng kanyang dila… saka hinigop… paulit-ulit, habang binubuksan ang aking pantalon… hinila ang aking sout na biref at pinasok ang kanyang kamay upang ako’y mahawakan… bumangon ako sandali upang mahubad ng tuloyan ang aking pantalon… Nagkatitigan… muli naglapat ang aming mga labi… sandali lang… paghubad ko ng pantalon, pinahiga niya muli ako at sinimulan ang pagsamyo sa akin…

Pinalakad niya muna ang kanyang dila sa mga gilid… pababa… sa aking singit… pailalim… tapos inakyat niya ang dila niya sa gitna ng dalawang bola… pataas… tinuntuon ang aking kahabaan… hangang sa pinaka-ulo… sa butas upang tikman ang aking paunang katas… at muli bumaba… nagpasyang paglaroan ang dalawang bola…

Napapasinghap ako… wari mababaliw… napapaungol sa kakaibang kiliting kanyang pinadarama sa aking sa pamamagitan ng paglulumikot ng kanyang dila… ang pagsimsim sa dalawa kong itlog sa loob ng kanyang bibig… at ng tinuntuon ulit nito ang aking kahabaan… at pagdating sa pinakaulo ay isubo… napakapit na ako sa balikat niya… unti-unti, isinubo niya ng boung bou ang aking pagkalalaki… unti-unti hangang ang kanyang ilong ay dumikit na sa buhok na nakapalibot dun… at nagsimula ng magtaas-baba ang kanyang ulo…

Marami na ang aking nakaniig… marami na ang kumain sa aking ng boung-bou… marami na… maraming marami na… hindi ko na mabilang… tinigilan ko ng magbilang… iba’t ibang pangalan… iba’t ibang itsura… iba’t ibang trip sa kama… iba’t ibang drama… marami na… di ko na nga mabilang… tinigilan ko ng magbilang… basta kinakalimutan ko na lang pagkatapos…

Marami na… ngunit ng gabing yun… dulo’t marahil ng red horse na aming ininom… pakiramdam ko yun ang una ko… parang ung kanta ni Madonna: “Like a Virgin”…

Marami na… ngunit kay Alan ko lang nadama kung paano ba talaga ang makipagtalik… sa kanya ko lang naramdaman ang pagnanais ibigay sa kanya lahat at alam ko na kahit na maibigay ko na ang lahat ay hindi pa rin magiging sapat…

Marami na… ngunit sa kanya ko lang ninais huwag ng matapos ang lahat… na huminto na ang pagtakbo ng panahon… at hayaan na lang kaming ganun panghabang buhay… sa kanya lang…

Marami na… ngunit sa kanya lang…

Ang bawat halik… ang bawat yakap… ang bawat paglalapat ng aming mga katawan… parang nun lang… may ibang kulay… mas may ibayong lakas… galak… kasiyahan…

Mula nun ‘di ko ninais mabuhay ng wala siya… mula nun, hindi ko na matandaan angkung paano ako nabuhay bago ko siya nakilala… mula nun… alam ko… hindi ko na makakayang mabuhay na wala siya… na siya na ang buhay ko… siya lang ang buhay ko…

Ngumiti sa aking si Noni pagkatapos naming kumain ng mainit na mami… sa kanyang mga ngiti na kita ko, para niyang sinasabi na wala sa kanya lahat… na okay lang kahit ano pa ako… magbest friend kami… kahit matagal na di nagkita’t nagkamustahan… kahit ‘di nanamin kilala ang isa’t isa… kahit ano pa ang naging kami… mag best friend kami… yun lang ang dapat intindihin dun… yun lang at wala na… at wala akong dapat ipangamba…